Psychoedukacja

Psychoedukacja w zaburzeniach odżywiania

Główny cel psychoedukacji stanowi uczynienie pacjenta współodpowiedzialnym za leczenie, umocnienie go w procesie leczenia anoreksji, bulimii czy pozostałych zaburzeń. W Ośrodku Leczenia Zaburzeń Odżywiania „Otulenie” odbywa się to dzięki zacieśnieniu więzi z empatycznym, doświadczonym terapeutą, uważnym na problemy osoby dotkniętej chorobą. Element zaufania, budowanego poprzez pogłębianie relacji pacjent-psychoterapeuta, jest tutaj kluczowy. Dzięki zwiększeniu świadomości choroby i świadomości własnej sprawczości na  leczenia, powrót do zdrowia następuje dużo szybciej, wspierając tradycyjną terapię.
Aktualnie przyjmuje się, że psychoedukacja stanowi zasadnicze oddziaływanie terapeutyczne w leczeniu zaburzeń psychicznych, kładąc szczególny nacisk na najpoważniejsze, przewlekle i często nawracające, czyli bulimię, anoreksję, kompulsywne jedzenie i pozostałe zaburzenia odżywania.

Termin psychoedukacja pochodzi od Francesca Coloma i jest to „umacniający (empowering) trening pacjenta, którego celem jest promowanie świadomości i postawy proaktywnej, dostarczanie narzędzi do obchodzenia się, radzenia sobie i życia z przewlekłą chorobą (tj. zwiększania współpracy w leczeniu, rozpoznawania wczesnych oznak nawrotów, kształtowania stylu życia, radzenia sobie z kryzysami, poprawie komunikacji) i zmiana zachowań oraz nastawień związanych z chorobą. Psychoedukacja zamienia winę na odpowiedzialność, bezradność na proaktywną troskę, a zaprzeczanie na świadomość” .

Cele psychoedukacji:

• zmiana przekonań pacjentów odnośnie zaburzeń odżywiania
• identyfikacja uczuć związanych z zaburzeniami odżywiania
• rozbudzanie umiejętności radzenia sobie z wyzwaniami życia codziennego,
• wzmacnianie zdolności rozwiązywania problemów
• wzmacnianie wsparcia emocjonalnego,
• edukowanie pacjentów w zakresie istotnych tych wyzwań,
• niwelowanie stygmatyzacji,

Cechy skutecznej psychoedukacji:

• dostarcza konkretnych i spójnych informacji na temat zaburzeń odżywiania,
• zwiększa zdolność komunikacji, ułatwiając radzenie sobie z życiowymi trudnościami,
• dostarcza rozwiązań do zmiany dysfunkcyjnych zachowań,
• podnosi samoocenę poprzez zwiększenie świadomości swoich potrzeb i wyposażenie w „narzędzia” do zadbania o nie,
• zwiększa odporność na stres poprzez nabycie nowych umiejętności radzenia sobie i rozwiązywania problemów,
• definiuje wyraźniej granice pomiędzy pacjentami a terapeutami